Het verwisselen van onze dagelijkse outfit naar onze clowneske kledij, vindt plaats in een sfeerloze voorraadkamer tussen het verzorgingsmateriaal. Terwijl ik mijn kleding verwissel, wisselt er ook iets in mij. Het kind in mezelf kan ik weer toegang gaan geven om naar buiten te komen. Ik word altijd blij van deze momenten, het feestje komt dichterbij en ik mag erbij zijn.
We zijn altijd met twee personen en als we klaar zijn, worden we door de activiteitenbegeleidster naar de desbetreffende afdeling geloodst.
Dat voelt als het podium opkomen, het publiek zit al klaar in verscheidene emoties. Enthousiast, afwachtend, boos of soms duttend, maar altijd puur en echt!

 Giechelend en wat stuntelend lopend, gaan we de huiskamer binnen en ik trek mijn jurk nog wat rechter. Mooie jurk heeft u aan, zegt een mevrouw, maar volgens mij gaat u een baby krijgen want u heeft een dikke buik. Ik doe alsof ik hier heftig van schrik, jeetje een baby, daar heb ik nou geen tijd en zin meer in. In de tussentijd stop ik een ballon onder mijn jurk en laat verschillende mensen aan mijn buik voelen. De een voelt nog leven, een ander zegt dat het kindje er snel uit moet want ze voelt geen leven meer. Het is heerlijk hoe er dan een aandacht naar die baby uit gaat. Een meneer gaat wat tikken op mijn buik geven, dat hielp bij mijn vrouw ook altijd zei hij.
Ik word wanhopig en zeg dat ik nog nooit een baby in Breda heb gekregen……………poeh wat ben ik bang en dat speel ik ook.
Gewoon springen, zegt een mevrouw, die komt er vanzelf uit, doet even pijn maar dan ben je er wel vanaf…….
Ik ga springen, de mensen in de groep gaan klappen en net als de ballon valt, komt een zuster met een babypop aan. Dolgelukkig ben ik met mijn baby, het is een meisje en volgens een mevrouw heet ze Jacqueline. Prima plan, leuke naam. Ik knuffel de baby en laat haar aan iedereen zien, ik ben echt blij met deze mooie baby en de mensen geven haar een aai of zelfs een kusje.
De tijd is aangebroken dat wij naar de volgende afdeling moeten, ik kan de babypop niet meenemen. Ik ga naar een mevrouw en zeg:
Tja mevrouw, ik heb een moeilijke vraag, ik heb net een kindje gekregen maar eigenlijk heb ik er geen tijd voor. Zou u misschien voor mijn baby willen zorgen? Dat is goed meid, laat haar maar hier, ik heb toch niets te doen. Volgende keer wel beter uitkijken hé, is haar advies. Komt goed mevrouw, dit gaat mij nooit meer gebeuren. Ik geef Jacqueline nog een knuffel en verlaat samen met mijn maatje de kamer, op weg naar een andere huiskamer.

Altijd weer spannend en leuk welk thema daar aangebroken gaat worden, het blijft een verrassing maar ik ga altijd met een dankbaar gevoel naar huis. Er is contact met deze mensen geweest, we hebben samen lol gemaakt of soms samen gemopperd. Het stukje SAMEN is echter altijd de rode draad, er was verbinding en dat kikt van beide kanten!

 Over de Mediclowns

Stichting Mediclowns kent een informele sfeer met een professionele inslag. Naast organisatorische en administratieve ondersteuning vanuit bestuur en regio-coördinatoren steunen wij elkaar in onze ontwikkeling.
Wil je aan de slag als Mediclown?
Zorg dan voor een goede clownsopleiding. We spelen altijd met 2 clowns zodat we elkaar kunnen stimuleren en eventueel samen spelen wanneer de bewoners geen interesse hebben in ons bezoek.
Je bent te gast je hebt geen act. Misschien wel een thema maar het contact met de bewoners bepaalt de inhoud en het spel. Dus elke keer is het weer verrassing hoe het bezoek eruit ziet.
Als je interesse hebt kun je een keer meelopen met een andere Mediclown.

Contactclown
Mediclowns zijn gespecialiseerd in het maken van contact. Dat is wat contactclowns doen. Een contactclown probeert niet de lolbroek en een grapjas te zijn, maar gaat met een cliënt op een zoektocht. Het doel is werkelijk contact maken en dit contact te laten groeien naar een prettige beleving in het moment, soms ga je samen dansen, zingen, lachen, huilen of moet iemand zijn boosheid kwijt en ga je lekker samen mopperen.
Voor wie?
Mediclowns bezoeken veelal gesloten afdelingen in de ouderenzorg of mensen met een ernstige meervoudige beperking. Onze doelgroep zit vaak in hun eigen wereld vast. De mensen kunnen zich slecht uiten of helemaal niet (meer) praten. De contactclown kan door spel contact maken. Als we weggaan uit de huiskamer is de sfeer positief veranderd. Dat geeft een voldaan gevoel waardoor je zelf ook met een fijn gevoel naar huis gaat. Ons speelgebied dekt een groot deel van Nederland.
Ben je geinteresseerd in de MediClowns? Zou je wellicht zelf voor hen willen spelen?
Hier vind je meer informatie.

Anita Meertens, augustus 2020

Hoe het begon

Vanuit de opleiding werden we uitgenodigd om praktijk-momenten te creëren , zodat we ervaring konden gaan opdoen .
Mijn eerste gedachte ging uit naar Villa Pardoes. Ik had daar een jaar eerder ook al een gesprek gehad om te komen spelen , dus toen ik weer contact opnam, wisten ze nog precies wie ik was en kon ik meteen beginnen.
Dat is nu drie jaar geleden. Ondertussen zijn we met een team en spelen we heel regelmatig, om de week op de zondag, met 2-4 clowns.

Spelen maar

We zorgen ervoor dat we er vroeg genoeg zijn om op elkaar af te stemmen en op te warmen. Om uit het hoofd en in het lijf te komen.
Samen stappen mijn maatjes en ik de villa binnen, iedere keer in verwondering, nieuwsgierig wat er gaat ontstaan… Soms hebben we muziek bij ons en gaan we dansen of we zingen hun namen, bellen blazen, van de glijbaan af, of gewoon even stil zijn.
Er zijn twaalf huisjes waar gezinnen met een levensbedreigend ziek kind een week gratis mogen verblijven.
Meestal gaan we de huisjes af,  zodat ieder gezin de aandacht krijgt, maar soms ontstaat er op de gang of in de gezamenlijke ruimte al spel.
Villa Pardoes is een inspirerende plek waar al heel veel is om mee te spelen.
Het is zo leuk om heel het gezin erbij te betrekken, kinderen vinden het zo leuk wanneer een ouder mee doet in alle gekkigheid.
We spelen met wat er op dat moment is,  kijken waar er spel ontstaat, en alles mag er zijn.
Zo komen we wel eens een huisje binnen en zitten ze te eten, wij kunnen dan heel goed helpen, zo goed dat het één grote kliederboel word want wij hebben dat eten nog nooit gezien ….

Bijzondere ontmoetingen

Villa Pardoes is een bijzondere plek, het voelt voor mij elke keer alsof ik in een warm bad kom.
De gezinnen komen daar om even te vergeten, en voor het maken van fijne herinneringen.
Wat me daar het meest in raakt is, dat we iedere keer met open armen ontvangen worden, dat we even heel dichtbij mogen komen, soms voorbij de woorden …
Zo kwam ik eens een klein meisje tegen op het slakkenspoor die we beide volgden… maar wie moest nu opzij?
Heel lief en zacht vroeg ze of ik opzij wilde gaan, maar dat verstond ik natuurlijk niet, en daar ontstond spel… Ik nodigde haar uit om steeds harder te praten en uiteindelijk kreeg ze er zoveel lol in dat ze stond te schreeuwen. Heel de familie kwam erop af want dit hadden ze nog nooit gehoord van haar. Terwijl ze met mijn bellenblaas aan het spelen was, vertelde haar zusje, dat bellenblaas zo belangrijk voor haar is in het ziekenhuis, dat er dan altijd een glimlach verschijnt. Toen begon haar moeder te vertellen dat ze al 30 chemo’s heeft gehad en na deze week 30 bestralingen ging krijgen en daarna nog eens 30 chemo’s …. toen was ze even stil en keek mij aan en zei “ als ze dat al haalt”.
Daar stond ik dan als clown… We bleven elkaar een lange tijd in stilte aankijken, ik ben naast haar gaan staan en heb een arm om haar heen geslagen.
Later kwam het meisje afscheid van mij nemen omdat ze gingen fietsen met het gezin.
Ik gaf haar mijn bellenblaas voor in het ziekenhuis, waarop ze mij een hele lange knuffel gaf, ik voelde haar slangetjes en haar kaal hoofdje …
Ook kreeg ik nog een kus en toen liep ze weg .
Dat meisje zal ik nooit meer vergeten en ik ben ervan overtuigd dat ze haar stem vanaf dat moment vaker ging gebruiken .

Kinderen zijn zo puur en eerlijk en daar hou ik zo van !!!

Oogsten

Binnen de Villa heb ik na jaren spelen vele meters kunnen maken en daar leer je heel veel van, je word steviger in je clown zijn. Want wanneer je er niet lekker in zit kan je er donder op zeggen dat er een kind op je af komt die dan zegt “jij bent helemaal geen echte clown”.
In de begin-periode schrok ik daar enorm van maar nu speel ik daarmee .

Villa Pardoes doen wij vrijwillig, maar wat wel heel leuk is dat er vanuit de Villa soms ook betaalde opdrachten komen.
Zo mochten we bij voorbeeld komen clownen op een feest bij een 90-jarige man en bij een droomdag voor een 37-jarige vrouw met terminale borstkanker.

Villa Pardoes zit in mijn hart en ik hoop daar nog heel lang te spelen en mezelf en mensen te ontmoeten .
“Jullie horen bij de Villa “ zei onze coördinator laatst en dat maakt mij blij .
Iedere keer wanneer ik naar huis rij en alles nog eens voorbij laat komen , voel ik me vervuld en heel dankbaar !!!

Wat heeft de clown een groot bereik…

Angelique / Sprookje

Een ervaring op St. Maarten, in het Elderly Home , Yellow White Cross Centre

Er zat een vrouw in een stoel aan een vierkante tafel. Ze had donkere kleding aan. Ik ging op mijn hurken naast haar zitten. Met mijn ogen net boven de tafelrand uit. Ik keek naar de vrouw. Ze leek ver weg. Haar ogen gesloten. Ik pakte een zacht blauw bolletje uit mijn clownstas. Streelde haar daarmee over haar hand. Een paar keer, heel rustig, langzaam. Ik keek naar haar gezicht, geen reactie te zien. Ik streek ’t zachte blauwe bolletje vanaf haar pols over haar onderarm, tot aan de binnenkant van haar elleboog. Heel rustig, langzaam. Heen, niet terug. Zo streelde ik haar een paar keer. Stopte even om naar haar gezicht te kijken. Ineens was daar beweging. Ze tilde haar linkerhand van de leuning op, strekte haar arm naar voren en legde haar hand op tafel. Incasseren, toen de gedachte “volgens mij is dit een uitnodiging om door te gaan”. Toch zocht ik bevestiging in haar gelaatsuitdrukking. Haar ogen nog altijd gesloten. Ik knielde naast haar. Bracht ’t zachte blauwe bolletje net boven haar hand op tafel. Streelde haar hand, pols en onderarm ermee. Heel rustig, langzaam. Heen, niet terug. Ik legde mijn linkerhand op de hare. Met ’t zachte blauwe bolletje in mijn rechterhand streelde ik haar, tot aan de binnenkant van haar elleboog. Telkens heen, niet terug. Heel rustig, langzaam. Concentratie, niks doet er meer toe. Vanuit mijn ooghoek zag ik haar buik bewegen. Ik draaide mijn hoofd zodat ik ’t beter kon zien. Haar buik bewoog schokkerig. Ik bracht mijn blik nog iets hoger. Haar gezicht in een grimas. Een vlaag angst kwam omhoog. “wat gebeurt er? Is ze gespannen? Wat heb ik gedaan?” Even zoeken naar een andere clown. Die zag mijn hulpzoekende blik niet. Mijn blik weer naar de vrouw. Er liep een traan over haar wang. Haar lijf schokte. Ik keek hoe ze huilde. Voelde hoe mijn eigen ogen volliepen. Even mijn blik naar binnen, even aandacht voor mijn eigen gevoel. Ik keek weer naar de vrouw. Haar hoofd hing iets naar voren. Haar ademhaling weer rustig. Ze leek ver weg.
Ik bleef nog even zitten, mijn hand op de hare.

We hebben elkaar niet gesproken. We hebben elkaar niet aangekeken. Maar heel even, die paar seconden, hebben onze harten elkaar ontmoet…

Dank je wel, lieve vrouw in de stoel, voor dat ene waardevolle moment.

“We need an army of clowns(…)’’, zo begon de oproep van Albina Matuzko eind 2017, niet lang nadat orkaan Irma over Sint Maarten raasde en een spoor van vernieling achterliet.
Vanaf het eerste moment dat ik die oproep las, ging mijn hart sneller kloppen en mijn bloed sneller stromen. Ik wil al langere tijd iets betekenen op een plek in de wereld. Niet snel tussen het ‘gewone’ leven door iets goeds & leuks doen, maar mijzelf minimaal een aantal dagen onderdompelen in een andere wereld, maximaal contact maken met andere mensen in het moment, het spel laten ontstaan en daarmee harten te openen. Een boel overtuigingen schreeuwden om aandacht, maar deze roep was sterker en voor ik het wist, had ik geboekt!
En zo verscheen op zondag 25 februari 14u30 lokale tijd het prachtige uitzicht van Sint Maarten voor mijn ogen; een prachtige zee, palmbomen; de schoonheid ontroerde mij. Toen sprak de piloot tijdens de landing: “Dames en heren, als gevolg van orkaan Irma is er een alternatief vliegveld en kan inchecken langer duren dan u gewend bent. Onze excuses voor het ongemak.” Ongeveer tegelijkertijd verscheen ook chaos aan de horizon. Omgeslagen, stukgeslagen schepen op het strand, huizen zonder dak, zonder voordeur. En weer kwamen tranen op. Dit wordt een heftig weekje, dat voelde ik toen pas écht.

Een paar uur later waren we compleet. 17 mensen uit Nederland, 16 clowns en een filmer/fotograaf, klaar om zich een week te geven aan de inwoners van Sint Maarten. Wat een beleving, wat een avontuur.
We speelden bij locaties van het Wit-Gele kruis voor en met ouderen in verzorgingshuizen, met verstandelijk beperkten (of veel treffender gezegd ‘the mentally challenged’) en in het baseball stadium.
We liepen een ‘WALKING AS ONE’ bij en met inwoners van Cay Bay, een minder goed bedeelde wijk op Sint Maarten. De wijk in. Liefde verspreiden, in de vorm van stoepkrijthartjes, knuffels, pluche harten, plakhartjes en/of een gesprek. Ieder op zijn eigen manier, maar wel samen… WALKING AS ONE.

We speelden in het ziekenhuis, met verplegers en patiënten van alle leeftijden, hadden plezier met kinderen in twee weeshuizen en zagen een aantal daarvan enthousiast nog een keer bij het geven van workshops clownerie en circus in groep 1 t/m 8 op een school voor speciaal onderwijs.
Ik denk terug en weet, ik had dit avontuur voor geen goud willen missen. ‘Het is magisch’, zei 1 van mijn favoriete clownsgenootjes geëmotioneerd op de laatste avond. En magisch was het. Zoveel harten bereikt, zoveel lachen gecreëerd, individuen laten stralen, zoveel liefdevolle blikken uitgewisseld. Dit was een succes. Clowns op een missie. Walking as one. Een prachtig idee dat een minstens zo prachtige uitvoering kreeg.

Nog steeds voel ik het handje van een kind in mijn hand, speelt de dementerende vrouw in stilte met mijn handen. Ik lach nog steeds met de jongen om het spel dat wij speelden. Een grote glimlach verschijnt om mijn mond. Ik ben nog steeds geraakt door de vrouw die mij aansprak toen ik in mijn clownstenue alleen stond te wachten voor het ziekenhuis. Haar dankbaarheid, haar woorden met zoveel verdriet en oprechtheid over hoe zwaar het was na orkaan Irma. Haar dankbaarheid. De uitgesproken dankbaarheid van zoveel anderen die wij op Sint Maarten mochten ontmoeten. De niet aflatende moed en het vertrouwen, de openheid en nogmaals, de dankbaarheid. Het was een kort gesprek met een lange uitwerking. “Bedankt dat jullie dit aan ons geven”, zei ze. “Bedankt dat wij van jullie mogen ontvangen”, zei ik. En ieder van ons ging weer haar eigen weg.

Tijdens dit schrijven wellen naast mijn herinnering alle emoties weer op. Wauw. Ik ben getuige geweest van prachtige mensen in een prachtig landschap. Ik heb mij ingebeeld hoe het zou zijn om als inwoner van Sint Maarten elke dag geconfronteerd te worden met de vernieling. De zeecontainers die als een ingedeukt pakje boter langs de kant van de weg liggen, geknakte palmbomen, resten bouwmaterialen die nog niet zo lang geleden samen een thuis voor iemand waren. Het is allemaal afval geworden. Afval als stillevend bewijs van een traumatische beleving. Er is al heel hard gewerkt aan dat beeld. En er is nog heel veel te doen. In de tussentijd zuigen de mensen daar geluksmomentjes op. Ik zag het, ik voelde het. Zodat zij door kunnen blijven gaan. En een paar dagen mochten wij bijdragen aan een lach, aan positiviteit, gaven wij hen onze aandacht. En ik leerde; hoe meer je geeft, hoe meer je ontvangt. Ik heb het ervaren. En heus, 17 mensen, 1 eiland, 3 verblijven, 2 auto’s en 16 speellocaties in een week, het is een uitdaging! En het was het allemaal waard. Every step, every heartbeat, every smile and every tear.

Ik kan niet beschrijven hoe trots en dankbaar ik mij heb gevoeld. Hoe groot en klein ik mij voelde. Hoeveel liefde door mij heen is gegaan. Ik kan je niet leren de lessen die ik heb geleerd. Wat ik je wel kan zeggen is dat het voor mij een enorme verrijking is geweest zoveel te mogen spelen voor al die dankbare mensen uit zoveel verschillende doelgroepen. Ik ben gegroeid als clown, sta steviger in mijn clownsschoenen en ben een beter mens. Echt. Dat is wat gebeurt als je je hart geeft aan een missie. Walking as one. Gewoon omdat het kan.
Wat kan ik nog zeggen? Mocht je ooit voelen dat jouw clown @work wil op een speciale plek op de wereld, dichtbij huis of juist ver weg, iets wil betekenen, dan doe het! Gooi al je aarzeling naast je neer, begin met sparen, vraag je kinderen, check je werk; zet een stap! Want die ene stap, daar is waar je reis gaat!

Dagmar Schaap
Deelnemer WALKING AS ONE 2018, Sint Maarten

Met speciale dank aan: Kirsten Lüpke van ClownSpirit voor haar inspiratie en begeleiding, Annemiek van Haaren voor haar initiatief, organisatie en doorzettingsvermogen, Levi Verhoef voor het vastleggen van de prachtige beelden en zijn aanwezigheid, Albina Matuzko voor haar noodkreet en inzet om ons zichtbaar te maken en daarmee inwoners te inspireren met een clownshart op het eiland Sint Maarten. En last but not least, dank aan de 15 clowns die met mij lachten, mij ontroerde, steunde, irriteerde en vooral inspireerde tijdens onze missie. Dank! ♡

 Dit is een verslag van de afsluiting van het 1ste jaar van de clownsopleiding, spelen op straat, als groep en individueel. Na de laatste voorbereidingen ’s ochtends in de Tuinzaal en heel veel kriebels vertrokken we per bus naar de binnenstad.
Daar begint Marija’s verslag…

“Eenmaal in de stad het juiste speelplekje te hebben bepaald, kwamen de kriebels goed in mijn buik! We zouden starten met de groepsact, in een polonaise de leider Margreet volgen. De zinderende spanning en energie van mezelf en de anderen kon ik goed voelen. We deden een energizer in het steegje en daarna, hop het diepe in! Dat voelde wel even zo, maar wel met de nodige zekerheid van ‘we hebben zwembandjes om’.
De stad was zonnig en druk, de sfeer gezellig en gemoedelijk. Ik had al gauw erg veel lol met mezelf en in de rij goed aansluiten als het soms lichtjes saboteren. Maar ook vooral veel kijken en contact maken, blikken wisselen met mensen, glimlachen, zwaaien, zuchten, commentaar geven.. ik gloeide al gauw en stond helemaal aan. We kregen ook veel reactie, we werden echt gezien en gehoord met z’n allen. Wat ook onmogelijk anders kon, omdat we een grote bonte verzameling vormden met elkaar. Margreet was een fijne leider, ze bewoog flink door de straat, maar nam de tijd dat iedereen haar kon volgen. Ik ervoer veel spelplezier in de rij en onderling ook. Halverwege ging Margreet plots haar leiderschap doorgeven. Ik was totaal verrast en had het niet zien aankomen; ik was ineens de leider! Ik merkte dat ik direct dacht: ‘hoe is mijn clown als leider? Ik weet het niet, ik weet het niet, wat moet ik doen in godsnaam?!” Maar tegelijk ben ik maar ‘wat’ gaan doen. Ik vond het wel leuk, maar merkte dat het volgen in de rij me innerlijk plezieriger afging. Vast iets met het gevoel van verantwoordelijkheid en het goed willen doen. Ik twijfel of ik wel goed in contact was met de groep terwijl ik leider was of dat ik te veel op mijn eentje bezig was.. Maar het is gegaan zoals het is gegaan en daar ben ik oké mee. Ik merkte op een gegeven moment dat ik het leiderschap wilde weggeven. Op dat moment leek de enige wakkere in de rij Patries te zijn, die zat echt nog vol in het spel en in haar rol. Ze stond heel trots en hoopvol te kijken, ik heb toen direct intuïtief haar gekozen. Het volgen vond ik vervolgens ook echt weer leuker. Ik stond ook helemaal achteraan in de rij met mijn korte lengte en had lol in die positie; ik kon echt moeilijk zien wat er vooraan gebeurde en heb dat omgezet in spel; overal wat traag achteraan hobbelen of op reageren.
Op een gegeven moment nam Margreet te boel weer over. Ik herinner me een leuk moment aan interactie met een ouder stel wat ergens in de straat stond. Ik was erg aan het zuchten, blèh doen en commentaar aan het geven op de leider, daar moest dat stel erg om lachen. Al verplaatsend ben ik met hun contact blijven houden, heel grappig en tof! Een ander moment dat ik erg leuk vond was spelend met mijn rok, al wapperend omdat het zo warm was, terwijl ik eigenlijk in de rij moest aansluiten. Ik herinner me zoveel plezier met mezelf.

Het spelen alleen was ook ZO heerlijk. Het had voor mij nog veel langer kunnen duren. Ik was zo blij en speels met de mensen en mijn eigen clown. Ik groeide vlot in het verlegen wiebelen, lopen, kijken door de verrekijker, van onder voorzichtig kijken, glimlachen, zwaaien.. Ik keek geregeld naar opvallende schoenen, gekleurde shirts en voorbij lopende honden. Ik had enorm veel interactie, mensen reageerden veel, veelal met een grote glimlach. Ik voelde me ook erg vrij om mensen aan te kijken, van jong tot oud. Wat ik opvallend vond, als single vrouw ben ik toch met leuke mannen geremd in het contact, maar nu als clown registreerde ik dat ik nu wel veel meer durfde contact te maken als verlegen clown en dat ik ook brede vertederende glimlachen terug kreeg. Dit heeft wel wat met me gedaan, als mogelijkheid; om als gewone Marija ook iets meer mijn verlegen kant te laten zien.

Het op straat spelen was voor mij één grote succeservaring. Dat ik zo vol en intens de speler in mijzelf voel en ervaar en tot uiting wist te brengen, zo wakker, zo aan, eindelijk weer, dat is zo fijn en kloppend gevoel! En ja, het ging gewoon heel goed heb ik gezegd. Wat ik ook echt zo vind, maar tuurlijk hoor ik op de achtergrond een stemmetje dat zegt dat ik overdrijf, mezelf opblaas of arrogant gedraag… tja…
Het was erg leuk en het ging erg goed! En dat stemmetje is er ook. Het was en is er allemaal. En voor nu kan ik dat even prima hebben. Wat tevens ook zeer prettig is.”

Marija Lupi

‘Let the sunshine in’. Een thema dat heel goed past bij Walking as one. De zon scheen volop in de binnenstad van Utrecht. Het bekende bolletje in de lucht, maar ook in de harten van 30 clowns en na deze editie in de harten van honderden mensen die de clowns tegenkwamen.

Afgelopen 14 september werd de zesde editie van dit evenement georganiseerd. Met Clown Zappie mocht ik voor de vijfde keer mee doen. Elke keer is het weer een bijzonder moment om met zoveel clowns op pad te gaan en te ontdekken wat er gaat gebeuren op straat.

Clown Zappie loopt over de Oudegracht in Utrecht. Vele mensen passeren hem zonder te kijken. Een enkeling kijkt verbaasd en op het eerste gezicht zijn de mensen nog niet echt geïnteresseerd in een groep clowns. Maar is dat wel zo? Velen hebben misschien van binnen toch dat zonnetje gevoeld.

Op de brug staat een meisje met haar moeder. Ze bekijkt van een afstandje de clowns. Een beetje spannend is het wel. Zappie zwaait. Voorzichtig zwaait het meisje terug. Een clown is toch wel een beetje spannend. Het terugzwaaien is voor Zappie het teken dat hij wel een beetje dichterbij mag komen. Hij zwaait nog een keer. Het meisje zwaait iets voorzichtiger terug en doet een klein stapje achteruit. Zappie doet ook een stapje achteruit en opnieuw is er contact. Samen bewaren ze deze afstand en kijken elkaar aan. Ze zwaaien af en toe, lachen af en toe en na een tijdje loopt Zappie weer door. Dit is voor mij waar Walking as one over gaat. Voor een buitenstaander is er op het eerste gezicht niet zoveel aan de hand, maar voor Zappie en het meisje is dit een mooie ont-moeting. Ze komen elkaar tegen op straat, kennen elkaar niet, maar hebben toch samen een momentje waarin niks moet.

Een ont-moeting voor het leven.

Marco Kampstra

Hier een p.s. van Kirsten: Binnenkort verschijnt “Zappie is verliefd”, een mooi kinderboek met prachtige prenten waarin Clown Zappie als persoane centraal staat. Wil je hem hebben? Mail dan naar <info@zapflits.nl