Hoe het begon

Vanuit de opleiding werden we uitgenodigd om praktijk-momenten te creëren , zodat we ervaring konden gaan opdoen .
Mijn eerste gedachte ging uit naar Villa Pardoes. Ik had daar een jaar eerder ook al een gesprek gehad om te komen spelen , dus toen ik weer contact opnam, wisten ze nog precies wie ik was en kon ik meteen beginnen.
Dat is nu drie jaar geleden. Ondertussen zijn we met een team en spelen we heel regelmatig, om de week op de zondag, met 2-4 clowns.

Spelen maar

We zorgen ervoor dat we er vroeg genoeg zijn om op elkaar af te stemmen en op te warmen. Om uit het hoofd en in het lijf te komen.
Samen stappen mijn maatjes en ik de villa binnen, iedere keer in verwondering, nieuwsgierig wat er gaat ontstaan… Soms hebben we muziek bij ons en gaan we dansen of we zingen hun namen, bellen blazen, van de glijbaan af, of gewoon even stil zijn.
Er zijn twaalf huisjes waar gezinnen met een levensbedreigend ziek kind een week gratis mogen verblijven.
Meestal gaan we de huisjes af,  zodat ieder gezin de aandacht krijgt, maar soms ontstaat er op de gang of in de gezamenlijke ruimte al spel.
Villa Pardoes is een inspirerende plek waar al heel veel is om mee te spelen.
Het is zo leuk om heel het gezin erbij te betrekken, kinderen vinden het zo leuk wanneer een ouder mee doet in alle gekkigheid.
We spelen met wat er op dat moment is,  kijken waar er spel ontstaat, en alles mag er zijn.
Zo komen we wel eens een huisje binnen en zitten ze te eten, wij kunnen dan heel goed helpen, zo goed dat het één grote kliederboel word want wij hebben dat eten nog nooit gezien ….

Bijzondere ontmoetingen

Villa Pardoes is een bijzondere plek, het voelt voor mij elke keer alsof ik in een warm bad kom.
De gezinnen komen daar om even te vergeten, en voor het maken van fijne herinneringen.
Wat me daar het meest in raakt is, dat we iedere keer met open armen ontvangen worden, dat we even heel dichtbij mogen komen, soms voorbij de woorden …
Zo kwam ik eens een klein meisje tegen op het slakkenspoor die we beide volgden… maar wie moest nu opzij?
Heel lief en zacht vroeg ze of ik opzij wilde gaan, maar dat verstond ik natuurlijk niet, en daar ontstond spel… Ik nodigde haar uit om steeds harder te praten en uiteindelijk kreeg ze er zoveel lol in dat ze stond te schreeuwen. Heel de familie kwam erop af want dit hadden ze nog nooit gehoord van haar. Terwijl ze met mijn bellenblaas aan het spelen was, vertelde haar zusje, dat bellenblaas zo belangrijk voor haar is in het ziekenhuis, dat er dan altijd een glimlach verschijnt. Toen begon haar moeder te vertellen dat ze al 30 chemo’s heeft gehad en na deze week 30 bestralingen ging krijgen en daarna nog eens 30 chemo’s …. toen was ze even stil en keek mij aan en zei “ als ze dat al haalt”.
Daar stond ik dan als clown… We bleven elkaar een lange tijd in stilte aankijken, ik ben naast haar gaan staan en heb een arm om haar heen geslagen.
Later kwam het meisje afscheid van mij nemen omdat ze gingen fietsen met het gezin.
Ik gaf haar mijn bellenblaas voor in het ziekenhuis, waarop ze mij een hele lange knuffel gaf, ik voelde haar slangetjes en haar kaal hoofdje …
Ook kreeg ik nog een kus en toen liep ze weg .
Dat meisje zal ik nooit meer vergeten en ik ben ervan overtuigd dat ze haar stem vanaf dat moment vaker ging gebruiken .

Kinderen zijn zo puur en eerlijk en daar hou ik zo van !!!

Oogsten

Binnen de Villa heb ik na jaren spelen vele meters kunnen maken en daar leer je heel veel van, je word steviger in je clown zijn. Want wanneer je er niet lekker in zit kan je er donder op zeggen dat er een kind op je af komt die dan zegt “jij bent helemaal geen echte clown”.
In de begin-periode schrok ik daar enorm van maar nu speel ik daarmee .

Villa Pardoes doen wij vrijwillig, maar wat wel heel leuk is dat er vanuit de Villa soms ook betaalde opdrachten komen.
Zo mochten we bij voorbeeld komen clownen op een feest bij een 90-jarige man en bij een droomdag voor een 37-jarige vrouw met terminale borstkanker.

Villa Pardoes zit in mijn hart en ik hoop daar nog heel lang te spelen en mezelf en mensen te ontmoeten .
“Jullie horen bij de Villa “ zei onze coördinator laatst en dat maakt mij blij .
Iedere keer wanneer ik naar huis rij en alles nog eens voorbij laat komen , voel ik me vervuld en heel dankbaar !!!

Wat heeft de clown een groot bereik…

Angelique / Sprookje