Een vroege woensdagochtend, ik vertrek naar Amsterdam via Alkmaar, met
m’n 2 Corazonnetjes-Clowns Juul en Rosie. Het Flevohuis mogen wij dit
keer verblijden met ons bezoek. Dit is een verzorghuis voor mensen met
dementie. Voor mij de eerste keer, maar voor Clowns Juul en Rosie een
oude bekende. Onderweg begin ik al met van binnen voelen… wat is de
warmte stand van mijn hart… heb ik een één op één lijntje met mijn
onderbuik? Conclusie:  ‘een beetje’…  ok ok daar wil en moet ik dus nog even
wat meer aandacht aan besteden…

Zodra we uit de auto stappen, hebben we al onze eerste prachtige ontmoeting
met een wildvreemde dame die ons wel heel interessant vind en waar we
mee aan de praat raken. Mevrouw K. De Vet. Zij is druk op FB met het
documenteren van ontmoetingen met de daar bijhorende foto’s. Haar vraag
is ‘mag ik jullie op de foto zetten?’ Ja NATUURLIJK! Lekker even geklets
en wat een leuk mens zeg, tja en dat allemaal per toeval (of karma?).

Aangekomen in het Flevohuis drinken we nog een lekker bakkie koffie
terwijl de vrijwilligers coördinator Joyce ons even bijpraat. Dan stemmen
we af, checken ons kostuum, haren, neus en hup richting de afdelingen.

Het gaat het eerste half uur best lekker… we zijn aan het zingen, lachen
en zijn volop in contact met de bewoners. En dan… tja en dan
krijg ik het best moeilijk… Wellicht omdat mijn hart te ver open staat?
Het schrijnende gevoel vanbinnen van hetgeen ik zie, wat ik als eens
eerder had ervaren, is er weer… Bewoners die zo ver weg zijn in hun
eigen wereld of gewoonweg zo oud  dat geen enkel contact meer
mogelijk is. De tranen liggen echt op de loer en ik weet even niet meer wat te doen…

… en dan de manier waarop sommige personeelsleden in de omgang zijn met
deze bewoners. Hmmm toen moet ik mezelf herpakken en ook een duidelijke
grens trekken, want ik ben daar tenslotte niet in dienst.

Hmmm ok en nu? Letterlijk en figuurlijk even worden teruggeworpen naar je binnenste, stapje terug, voelen en opnieuw beginnen. Gewoon ‘er zijn’ was het enige wat ik kon doen, handen strelen en neuriën. Tja en dan komen er ineens kleine impulsen vanuit de bewoners en vanuit mezelf. Wauw een heldere blik van herkenning van een melodietje welke ik neurie. Een beweging van een hand in de mijne en daarmee spelend warmte ervaren, een onrustige bewoner die tot rust komt! Het is waarachtig magisch wat er gebeurt en ik kan uiteindelijk vrijuit spelen.

Wat heb ik weer een hoop geleerd! Over mezelf en over mijn
medemens. Clownen is niet altijd leuk, Clownen is niet altijd grappig,
Clownen is niet altijd een voorstelling of kunstje doen… ook al denken
mensen dat vaak wel.

Clownen is wel altijd vanuit mijn warm hart, Clownen is wel authentiek
binnen al mijn emoties, Clownen is wel basiskennis met heel veel
improvisatie en Clownen is vooral mijn passie!

Flevohuis en Corazon Clowns bedankt dat ik dat alles met jullie heb mogen
delen!