Uit het reflectieverslag van Floor, tijdens het 1ste jaar van de opleiding:

Vandaag heeft de clown me weer hele mooie inzichten gegeven, waarvoor ik dankbaar ben, als mens en als clown! Vijf dagen geleden heb ik mijn relatie verbroken met M. en het verdriet om iemand los te laten van wie ik hou, is nog vers. Ik was vooraf wat bang dat ik in al dat verdriet mijn hart niet kon openen naar mezelf en mijn clownsmaatjes. Bij de start ontstond een gesprek naar aanleiding van een gevoel dat A. in haar verslag beschreef: dat de clown er altijd is, met de dingen die je meemaakt, die je voelt en die je bent. En dat de clown met al die dingen een nieuwe werkelijkheid creeert, een werkelijkheid van spel, liefde en verbinding. De clown omvat alles wat er is, binnen en buiten jezelf en vanuit die omarming, vanuit die wijdsheid, geeft ze ruimte en – door haar vorm ook grenzen en dus veiligheid en geborgenheid -, om te spelen.

Als ik de boom ben, is de clown de regenboog die mij in mijn omgeving omvat.

Mijn clown is dus niet mijn innerlijk kind, want dat heeft nog geen ruimer bewustzijn, dat kan niet spelen als het zich verdrietig of boos voelt. De clown kan haar innerlijk kind wel meenemen op de speelvloer, maar zij blijft zich als volwassene bewust van zichzelf en en haar omgeving, zodat ze kan blijven verbinden, in contact blijft, aanwezig blijft.

Het mooie wat ik vandaag ontdek, is dat ik verdrietig kan zijn om wat er gebeurt in mijn relatie en tegelijk ruimte voel om allerlei andere dingen te voelen. Blijheid over dat ik weer met mijn clownsmaatjes ben, verdriet en puur plezier (in de schakeloefening blij-verdrietig), boosheid over het gevoel van underdog, liefde als mijn clownsmaatjes hun kwetsbaarheid tonen.
Bij het direct heen en weer schakelen tussen blij en verdrietig in de schakeloefening, voelde ik mijn lichaam verruimen en stromen, als een groot meer, waar emoties vrijelijk hun weg vinden, opkomen en weer verdwijnen.

Dit gevoel, die ruimte, die stroom, volgens mij zit hier mijn clown!