Dit is een verslag van de afsluiting van het 1ste jaar van de clownsopleiding, spelen op straat, als groep en individueel. Na de laatste voorbereidingen ’s ochtends in de Tuinzaal en heel veel kriebels vertrokken we per bus naar de binnenstad.
Daar begint Marija’s verslag…

“Eenmaal in de stad het juiste speelplekje te hebben bepaald, kwamen de kriebels goed in mijn buik! We zouden starten met de groepsact, in een polonaise de leider Margreet volgen. De zinderende spanning en energie van mezelf en de anderen kon ik goed voelen. We deden een energizer in het steegje en daarna, hop het diepe in! Dat voelde wel even zo, maar wel met de nodige zekerheid van ‘we hebben zwembandjes om’.
De stad was zonnig en druk, de sfeer gezellig en gemoedelijk. Ik had al gauw erg veel lol met mezelf en in de rij goed aansluiten als het soms lichtjes saboteren. Maar ook vooral veel kijken en contact maken, blikken wisselen met mensen, glimlachen, zwaaien, zuchten, commentaar geven.. ik gloeide al gauw en stond helemaal aan. We kregen ook veel reactie, we werden echt gezien en gehoord met z’n allen. Wat ook onmogelijk anders kon, omdat we een grote bonte verzameling vormden met elkaar. Margreet was een fijne leider, ze bewoog flink door de straat, maar nam de tijd dat iedereen haar kon volgen. Ik ervoer veel spelplezier in de rij en onderling ook. Halverwege ging Margreet plots haar leiderschap doorgeven. Ik was totaal verrast en had het niet zien aankomen; ik was ineens de leider! Ik merkte dat ik direct dacht: ‘hoe is mijn clown als leider? Ik weet het niet, ik weet het niet, wat moet ik doen in godsnaam?!” Maar tegelijk ben ik maar ‘wat’ gaan doen. Ik vond het wel leuk, maar merkte dat het volgen in de rij me innerlijk plezieriger afging. Vast iets met het gevoel van verantwoordelijkheid en het goed willen doen. Ik twijfel of ik wel goed in contact was met de groep terwijl ik leider was of dat ik te veel op mijn eentje bezig was.. Maar het is gegaan zoals het is gegaan en daar ben ik oké mee. Ik merkte op een gegeven moment dat ik het leiderschap wilde weggeven. Op dat moment leek de enige wakkere in de rij Patries te zijn, die zat echt nog vol in het spel en in haar rol. Ze stond heel trots en hoopvol te kijken, ik heb toen direct intuïtief haar gekozen. Het volgen vond ik vervolgens ook echt weer leuker. Ik stond ook helemaal achteraan in de rij met mijn korte lengte en had lol in die positie; ik kon echt moeilijk zien wat er vooraan gebeurde en heb dat omgezet in spel; overal wat traag achteraan hobbelen of op reageren.
Op een gegeven moment nam Margreet te boel weer over. Ik herinner me een leuk moment aan interactie met een ouder stel wat ergens in de straat stond. Ik was erg aan het zuchten, blèh doen en commentaar aan het geven op de leider, daar moest dat stel erg om lachen. Al verplaatsend ben ik met hun contact blijven houden, heel grappig en tof! Een ander moment dat ik erg leuk vond was spelend met mijn rok, al wapperend omdat het zo warm was, terwijl ik eigenlijk in de rij moest aansluiten. Ik herinner me zoveel plezier met mezelf.

Het spelen alleen was ook ZO heerlijk. Het had voor mij nog veel langer kunnen duren. Ik was zo blij en speels met de mensen en mijn eigen clown. Ik groeide vlot in het verlegen wiebelen, lopen, kijken door de verrekijker, van onder voorzichtig kijken, glimlachen, zwaaien.. Ik keek geregeld naar opvallende schoenen, gekleurde shirts en voorbij lopende honden. Ik had enorm veel interactie, mensen reageerden veel, veelal met een grote glimlach. Ik voelde me ook erg vrij om mensen aan te kijken, van jong tot oud. Wat ik opvallend vond, als single vrouw ben ik toch met leuke mannen geremd in het contact, maar nu als clown registreerde ik dat ik nu wel veel meer durfde contact te maken als verlegen clown en dat ik ook brede vertederende glimlachen terug kreeg. Dit heeft wel wat met me gedaan, als mogelijkheid; om als gewone Marija ook iets meer mijn verlegen kant te laten zien.

Het op straat spelen was voor mij één grote succeservaring. Dat ik zo vol en intens de speler in mijzelf voel en ervaar en tot uiting wist te brengen, zo wakker, zo aan, eindelijk weer, dat is zo fijn en kloppend gevoel! En ja, het ging gewoon heel goed heb ik gezegd. Wat ik ook echt zo vind, maar tuurlijk hoor ik op de achtergrond een stemmetje dat zegt dat ik overdrijf, mezelf opblaas of arrogant gedraag… tja…
Het was erg leuk en het ging erg goed! En dat stemmetje is er ook. Het was en is er allemaal. En voor nu kan ik dat even prima hebben. Wat tevens ook zeer prettig is.”

Marija Lupi