Een ervaring op St. Maarten, in het Elderly Home , Yellow White Cross Centre

Er zat een vrouw in een stoel aan een vierkante tafel. Ze had donkere kleding aan. Ik ging op mijn hurken naast haar zitten. Met mijn ogen net boven de tafelrand uit. Ik keek naar de vrouw. Ze leek ver weg. Haar ogen gesloten. Ik pakte een zacht blauw bolletje uit mijn clownstas. Streelde haar daarmee over haar hand. Een paar keer, heel rustig, langzaam. Ik keek naar haar gezicht, geen reactie te zien. Ik streek ’t zachte blauwe bolletje vanaf haar pols over haar onderarm, tot aan de binnenkant van haar elleboog. Heel rustig, langzaam. Heen, niet terug. Zo streelde ik haar een paar keer. Stopte even om naar haar gezicht te kijken. Ineens was daar beweging. Ze tilde haar linkerhand van de leuning op, strekte haar arm naar voren en legde haar hand op tafel. Incasseren, toen de gedachte “volgens mij is dit een uitnodiging om door te gaan”. Toch zocht ik bevestiging in haar gelaatsuitdrukking. Haar ogen nog altijd gesloten. Ik knielde naast haar. Bracht ’t zachte blauwe bolletje net boven haar hand op tafel. Streelde haar hand, pols en onderarm ermee. Heel rustig, langzaam. Heen, niet terug. Ik legde mijn linkerhand op de hare. Met ’t zachte blauwe bolletje in mijn rechterhand streelde ik haar, tot aan de binnenkant van haar elleboog. Telkens heen, niet terug. Heel rustig, langzaam. Concentratie, niks doet er meer toe. Vanuit mijn ooghoek zag ik haar buik bewegen. Ik draaide mijn hoofd zodat ik ’t beter kon zien. Haar buik bewoog schokkerig. Ik bracht mijn blik nog iets hoger. Haar gezicht in een grimas. Een vlaag angst kwam omhoog. “wat gebeurt er? Is ze gespannen? Wat heb ik gedaan?” Even zoeken naar een andere clown. Die zag mijn hulpzoekende blik niet. Mijn blik weer naar de vrouw. Er liep een traan over haar wang. Haar lijf schokte. Ik keek hoe ze huilde. Voelde hoe mijn eigen ogen volliepen. Even mijn blik naar binnen, even aandacht voor mijn eigen gevoel. Ik keek weer naar de vrouw. Haar hoofd hing iets naar voren. Haar ademhaling weer rustig. Ze leek ver weg.
Ik bleef nog even zitten, mijn hand op de hare.

We hebben elkaar niet gesproken. We hebben elkaar niet aangekeken. Maar heel even, die paar seconden, hebben onze harten elkaar ontmoet…

Dank je wel, lieve vrouw in de stoel, voor dat ene waardevolle moment.